Sá er enn talðr með ásum er sumir kalla rógbera ásanna ok frumkveða flærðanna ok vömm allra goða ok manna. Sá er nefndr Loki eða Loptr, sonr Fárbauta jötuns. Móðir hans er Laufey eða Nál, brœðr hans eru þeir Býleistr ok Helblindi. Loki er fríðr ok fagr sýnum, illr í skaplyndi, mjök fjölbreytinn at háttum. Hann hafði þá speki um fram aðra menn er slœgð heitir ok vælar til allra hluta. Hann kom ásum jafnan í fullt vandræði ok opt leysti hann þá með vælræðum. Kona hans heitir Sigyn, sonr þeira Nari eða Narfi.

Sá er enn talðr með ásum er sumir kalla rógbera ásanna ok frumkveðil flærðanna ok óvin allra guða ok manna. Sá er nefndr Loki eða Loptr, son Fárbauta jötuns. Móðir hans heitir Laufey eða Nál, brœðr hans eru þeir Blýleistr ok Helblindi. Loki er fríðr ok fagr sýnum, illr í skaplyndi, mjök fjölbreytinn í háttum. Hann hafði þá speki um fram aðra menn er slœgð heitir ok vélar til allra hluta. Hann kom ásunum jafnan í fullt vandræði ok opt leysti hann þá með vélræðum. Kona hans heitir Sigyn, sonr þeira Nari eða Narfi.

Sá er enn talðr með ásum er sumir kalla rógbera ásanna ok frumkveða flærðanna ok vömm allra guða ok manna. Sá er nefndr Loki eða Loptr, son Fárbauta jötuns. Móðir hans heitir Laufey eða Nál, brœðr hans eru þeir Býleistr ok Helblindi. Loki er fríðr ok fagr sýnum, illr í skaplyndi, mjök fjölbreytinn at háttum. Hann hafði þá speki umfram aðra menn er slœgð heitir ok vélar til allra hluta. Hann kom ásum jafnan í fullt vandræði ok opt leysti hann þá með vélræðum. Kona hans heitir Sigyn, son þeira Nari eða Narfi.

Hér segi frá æ[si L]oka. Sá er einn talðr með ásum er sumir kalla rógbera ásanna eða frumkveða flærðar ok vamm allra guða ok manna. Sá er nefndr Loki eða Loptr, son Fárbauta jötuns. Móðir hans heitir Laufey eða Nál, brœðr hans heita Býleiptr ok Helblindi. Loki er fríðr ok fagr sýnum, illr í skaplyndi, mjök fjölbreytinn at háttum. Hann hefir þá speki mjök um fram aðra menn er slœgð heitir ok vélar til allra hluta. Hann kom ásum jafnan í fullt vendræði ok opt leysti hann þeira vendræði með vélum. Kona hans hét Sigyn, sonr hans hét Nari eða Narfi.

Enn átti Loki fleiri börn. Angrboða heitir gýgr í Jötunheimum. Við henni gat Loki þrjú börn. Eitt var Fenrisúlfr, annat Jörmungandr (þat er Miðgarðsormr), þriðja er Hel.

En er goðin vissu til at þessi þrjú systkin fœddusk upp í Jötunheimum ok goðin rökðu til spádóma at af systkinum þessum mundi þeim mikit mein ok óhapp standa, ok þótti öllum mikils ills af væni, fyrst af móðerni ok enn verra af faðerni.

Þá sendi Allföðr til guðin at taka börnin ok fœra sér. Ok er þau kómu til hans, þá kastaði hann orminum í inn djúpa sæ er liggr um öll lönd, ok óx sá ormr svá at hann liggr í miðju hafinu of öll lönd ok bítr í sporð sér. Hel kastaði hann í Niflheim ok gaf henni vald yfir níu heimum, at hon skipti öllum vistum með þeim er til hennar váru sendir, en þat eru sóttdauðir menn ok ellidauðir. Hon á þar mikla bólstaði ok eru garðar hennar forkunnar hávir ok grindr stórar. Éljúðnir heitir salr hennar, Hungr diskr hennar, Sultr knífr hennar, Ganglati þrællinn, Gan<g>löt ambátt, Fallandafora<ð> þresköldr hennar er inn gengr, Kör sæing, Blíkjandaböl ársali hennar. Hon er blá hálf en hálf með hörundarlit, því er hon auðkend ok heldr gnúpleit ok grimmlig.

Enn átti Loki fleiri börn. Angrboða heitir gýgr í Jötunheimum. Við henni gat Loki þrjú börn. Eitt var Fenrisúlfr, annat Jörmungandr (þat er Miðgarðsormr), þriðja er Hel.

En er guðin vissu til at þessi þrjú systkin fœddusk upp í Jötunheimum ok guðin rökðu til spádóma at af þessum systkinum myndi þeim mikit óhapp standa, ok þótti öllum illt af væni, fyrst af móðerni ok enn verra af faðerni.

Þá sendi Allföðr til guðin at taka börnin ok fœra sér. Ok er þau kómu til hans, þá kasta<ði> hann orminum í inn djúpa sæ, er liggr um lönd öll, ok óx sá ormr svá at hann liggr í miðju hafinu of lönd öll ok bítr í sporð sér. Hel kastaði hann í Niflheim ok gaf henni vald yfir níu heimum, at hon skyldi skipta öllum vistum með þeim er til hennar váru sendir, en þat eru sóttdauðir menn ok ellidauðir. Hon á þar mikla bólstaði ok eru garðar hennar forkunnar hávir ok grindr stórar. Éljúðnir heitir salr hennar, Hungr diskr hennar, Sultr knífr hennar, Ganglati þrællinn, Gan<g>löt ambátt, Fallandaforað þresköldr hennar er inn gengr, Kör sæing, Blíkjandaböl ársali hennar. Hon er blá hálf en hálf með hörundarlit, því er hon auðkend ok heldr gnúpleit ok grimmlig.

Enn átti Loki fleiri börn. Angrboða heitir gýgr í Jötunheimum. Við henni gat Loki þrjú börn. Eitt var Fenrisúlfr, annat Jörmungandr (þat er Miðgarðsormr), þriðja er Hel.

En er guðin vissu til at þessi þrjú systkin fœddusk upp í Jötunheimum ok guðin rökðu til spádóma at af þessum systkinum mundi þeim mikit óhapp standa, ok þótti ills af ván, fyrst af móðerni ok enn verra af faðerni.

Þá sendi Allföðr til guðin at taka börnin ok fœra sér. Ok er þau kómu til hans, þá kastaði hann orminum í hinn djúpa sjá er liggr um lönd öll, ok óx sá ormr svá at hann liggr í miðju hafinu um lönd öll ok bítr í sporð sér. Hel kastaði hann í Niflheim ok gaf henni vald yfir níu heimum, at hon skyldi skipta öllum vistum með þeim er til hennar váru sendir, en þat eru sóttdauðir menn ok ellidauðir. Hon á þar mikla bólstaði ok eru garðar hennar forkunnar hávir ok grindr stórar. Éljúðnir heitir salr hennar, Hungr diskr hennar, Sultr knífr hennar, Ganglati þræll, Ganglöt ambátt, Fallandaforað þresköldr. Hon er blá hálf en hálf með hörundslit, því er hon auðkend ok heldr gnúpleit ok grimmleit.

Enn átti Loki fleiri börn. Angrboða heitir gýgr í Jötunheimum. Við henni gat Loki þrjú börn. Eitt [e]r Fenrisúlfr, annat er Jörmungandr (þat er Miðgarðsormrinn), þriðja er Hel.

En er þessi þrjú systkin, börn Loka, fœdd[u]sk upp í Jötunheimum ok guðin rökðu til spádóma at af þessum börnum mundi þeim mikit óhapp standa, ok þótti öllum ills af ván, fyrst af móðerninu, en verra af föðurnum.

Þá sendi Alfaðir guðin eptir börnunum ok lét fœra sér. Ok er þau kómu til hans, þá kastaði hann orminum í inn djúpa sæ er liggr um lönd öll, ok óx sá ormr svá at hann liggr um lönd öll í miðju hafi ok bítr í sporð sér. Hel kastaði hann í N[if]lheim ok gaf henni vald yfir níu heimum, at hon skyldi skipta vistum með þeim er til hennar koma, en þat eru sóttdauðir menn ok ellidauðir. Hon á þ[a]r mikla bólstaði ok eru garðar hennar forkunnliga hávir en grindr stórar. Éljúðnir heitir salr hennar, Hungr diskr, Sultr knífr, Ganglati þræll, Ganglöð ambátt, Fallandaforað grind, Þolmóðnir þresköldr er inn gengr, Kör sæing, Blíkjandböl ársalr hennar eða tjald. Hon er blá hálf en hálf með hörundarlit, því er hon auðkend ok heldr gnúpleit ok grimmlig.

Úlfinn fœddu æsir heima ok hafði Týr einn djarfleik til at ganga at úlfnum ok gefa honum mat. En er guðin sá hversu mikit hann óx hvern dag, ok allar spár sögðu at hann mundi vera lagðr til skaða þeim, þá fengu æsir þat ráð at þeir gerðu fjötur allsterkan er þeir kölluðu Leyðing, ok báru hann til úlfsins ok báðu hann reyna afl sitt við fjöturinn. En úlfinum þótti sér þat ekki ofrefli ok lét þá fara með sem þeir vildu. It fyrsta sinn er úlfrinn spyrndi við, brotnaði sá fjöturr. Svá leystisk hann ór Leyðingi.

Því næst gerðu æsirnir annan fjötur hálfu sterkara er þeir kölluðu Dróma, ok báðu enn úlfinn reyna þann fjötur ok tölðu hann verða mundu ágætan mjök at afli, ef slík stórsmíði mætti eigi halda honum. En úlfrinn hugsaði at þessi fjöturr var sterkr mjök, ok þat með at honum hafði afl vaxit síðan er hann braut Leyðing. Kom þat í hug at hann mundi verða at leggja sik í hættu ef hann skyldi frægr verða, ok lét leggja á sik fjöturinn. Ok er æsir tölðusk búnir, þá hristi úlfrinn sik ok laust fjötrinum á jörðina <ok knúðisk fast at, spyrndi við, braut fjöturinn> svá at fjarri flugu brotin. Svá drap hann sik ór Dróma. Þat er síðan haft fyrir orðtak at leysi ór Leyðingi eða drepi ór Dróma, þá er einnhverr hlutr er ákafliga sóttr.

Úlfinn fœddu æsir heima ok hafði Týr einn djarfleik til at gefa honum mat. En er guðin sá hversu mikit hann óx hvern dag, ok allar spár sögðu at hann myndi vera lagðr til skaða þeim, þá fengu æsirnir þat ráð at þeir gørðu fjötur allsterkan er þeir kölluðu Lœðing, ok báru hann til úlfsins ok báðu hann reyna afl sitt við fjöturinn. En úlfinum þótti sér þat ekki ofrefli ok lét þá fara með sem þeir vildu. En fyrsta sinn er úlfrinn spyrndi við, brotnaði sá fjöturr. Svá leystisk hann ór Lœðingi.

Því næst gørðu æsirnir annan fjötur hálfu sterkara er þeir kölluðu Dróma, ok báðu enn úlfinn reyna þann fjötur ok tölðu hann verða mundu ágætan mjök af afli, ef slík stórsmíði mætti ei halda honum. En úlfrinn hugsaði at þessi fjöturr var sterkr mjök, ok þat honum hafði afl vaxit síðan hann braut Lœðing. Kom þat í hug at hann mundi verða at leggja sik í hættu ef hann skyldi frægr verða, ok lét leggja á sik fjöturinn. Ok er æsir tölðusk búnir, þá hristi úlfrinn sik ok laust fjöturinn á jörðina ok knúðisk fast at, spyrndi við, braut fjöturinn svá at fjarri flugu brotin. Svá drap hann sik ór Dróma. Þat er síðan haft fyrir orðtak at leysi ór Lœðingi eða drepi ór Dróma, þá er einnhverr hlutr er ákafliga sóttr.

Úlfinn fœddu æsir heima ok hafði Týr einn djarfleik at ganga til ok gefa honum mat. En er guðin sá hversu mikit hann óx hvern dag, ok allar spár sögðu at hann mundi vera lagðr til skaða þeim, þá fengu æsir þat ráð at þeir gørðu fjötur allsterkan er þeir kölluðu Læðing, ok báru hann til úlfsins ok báðu hann reyna afl sitt við fjöturinn. En úlfinum þótti sér þat ekki ofrefli ok lét þá fara með <sem> þeir vildu. En fyrsta sinn er úlfrinn spyrndi við, brotnaði sá fjöturr. Svá leystisk hann ór Læðingi.

Því næst gørðu æsir annan fjötur hálfu sterkara er þeir kölluðu Dróma, ok báðu enn úlfinn reyna sik við þann fjötur ok tölðu hann verða mundu ágætan mjök af afli, ef slík stórsmíði mætti eigi halda honum. En úlfrinn hugsaði at þessi fjöturr var sterkr mjök, ok þat með at honum hafði afl vaxit síðan er hann braut Læðing. Kom þat í hug at hann mundi verða at leggja sik í hættu ef hann skyldi frægr verða, ok lét leggja á sik fjöturinn. Ok er æsir tölðusk búnir, þá hristi úlfrinn sik ok laust fjötrinum á jörðina ok knúðisk fast at, spyrnir við, braut fjöturinn svá at f[ja]rri flugu brotin. Svá drap hann sik ór Dróma. Þat er síðan haft fyrir orðtak at leysi ór Læðingi eða drepi ór Dróma, þá er einnhverr hlutr er ákafliga sóttr.

Frá Fenrisúlfi ok ásum. Úlfinn fœddu æsirnir heima ok hafði Týr einn til djörfung at gefa honum mat. En guðin sá hve mikit hann óx hvern dag, ok allar spár sögðu at hann mundi vera lagðr til skaða þeim. Þá fengu æsirnir þat ráð at þeir gerðu fjötur allsterkan er þeir kölluðu Læðing, ok báru hann til úlfsins ok báðu hann reyna afl sitt viðr fjöturinn. En úlfi þótti sér þat ekki ofrefli ok lét þá fara með sem þeir vildu. En it fyrsta sinn er hann spyrndi við, brot[na]ði fjöturrinn, ok leystisk hann svá ór Læðingi.

Því næst gerðu æsirnir annan fjötur hálfu sterkara er þeir kölluðu Dróma, ok báðu úlfinn reyna enn þenna fjötur ok tölðu hann verða mundu ágætan af afli, ef slík stórsmíði mætti eigi halda honum. En úlfrinn hugsaði at þess[i] fjöturr var sterkr mjök, ok þat með at honum hafði vaxit afl síðan er hann braut Læðing. Kom þat í hug at hann mundi verða at leggja sik í hættu ef hann skal frægr verða, ok lætr leggja á sik fjöturinn. Ok er æsirnir tölðusk búnir, þá hris[t]i úlfrinn sik ok laust fjötrinum á jörðina ok knúðisk at fast, spyrnir at fast ok braut fjöturinn, svá at fjarri kom niðr hlutirnir. Svá drap hann sik ór Dróma. Þat er síðan orðtak at leys[i] ór Læðingi eða drepi ór Dróma, þá er einnhverr hlutr er ákafliga sóttr.

Eptir þat óttuðusk æsirnir at þeir mundu eigi fá bundit úlfinn. Þá sendi Allföðr þann er Skírnir er nefndr, sendimaðr Freys, ofan í Svartálfaheim til dverga nökkurra ok lét gera fjötur þann er Gleipnir heitir. Hann var gjörr af sex hlutum: af dyn kattarins ok af skeggi konunnar ok af rótum bjargsins ok af sinum bjarnarins ok af anda fisk<s>ins ok af fogls hráka. Ok þóttu vitir eigi áðr þessi tíðindi, þá máttu nú finna skjótt hér sönn dæmi at eigi er logit at þér: sét muntþú <hafa> at konan hefir ekki skegg ok engi dynr verðr af hlaupi kattarins ok eigi eru rœtr undir bjarginu. Ok þat veit trúa mín at jafnsatt er þat allt er ek hefi sagt þér, þótt þeir sé sumir hlutir er þú mátt eigi reyna."

Þá mælti Gangleri: "Þetta má ek at vísu skilja at satt er. Þessa hluti má ek sjá er þú hefir nú til dœma tekit. En hvernig varð fjöturrinn smíðaðr?"

Hár segir: "Þat kann ek þér vel segja. Fjöturrinn varð sléttr ok blautr sem silkirœma en svá traustr ok sterkr sem nú skaltu heyra.

Þá er fjöturrinn var fœrðr ásunum, þökkuðu þeir vel sendimanni sitt eyrindi. Þá fóru æsirnir út í vatn þat er Ámsvartnir heitir, í hólm þann er Lyngvi er kallaðr, ok kölluðu með sér úlfinn, sýndu honum silkibandit ok báðu hann slíta ok kváðu vera nökkvoru traustara en líkindi þœtti á fyrir digrleiks sakar, ok seldi hverr öðrum ok treysti með handa afli, ok slitnaði eigi. En þó kváðu þeir úlfinn slíta mundu.

Þá svarar úlfrinn: "Svá lízk mér á þenna dregil sem ønga frægð munak af hljóta þótt ek slíta í sundr svá mjótt band. En ef þat er gört með list ok væl, þótt þat sýnisk lítit, þá kemr þat band eigi á mína fœtr."

Þá sögðu æsirnir at hann mundi skjótt sundr slíta mjótt silkiband, er hann hafði fyrr brotit stóra járnfjötra, "en ef þú fær eigi þetta band slitit, þá muntu ekki hræða mega goðin, enda skulum vér þá ley[sa] þik."

Eptir þat óttuðusk æsirnir at þeir mundu ei fá bundit úlfinn. Þá sendi Allföðr þann er Skírnir er nefndr, sendimaðr Freys, ofan í Svartálfaheim til dverga nökkurra ok lét gøra fjötur þann er Gleipnir heitir. Hann var görr af sex hlutum: af dyn kattarins ok af sinum bjarnarins ok af skeggi konunnar ok af rótum bjargsins ok af anda fisksins ok af fugls hráka. Ok þótt þú vitir ei áðr þessi tíðindi, þá máttu nú finna skjótt hér sönn dæmi at eigi er logit at þér: sét muntu hafa at konan hefir ekki skegg ok engi dynr verðr af hlaupi kattarins ok engar rœtr undir bjarginu. Ok þat veit trúa mín at jafnsatt er þat allt er ek hefi sagt þér, þótt þeir sé sumir hlutir er þú mátt ei reyna."

Þá mælir Gangleri: "Þetta má ek at vísu skilja at satt er. Þessa hluti má ek sjá er þú hefir nú til dœma tekit. En hvernig varð fjöturrinn smíðaðr?"

Hár segir: "Þat kann ek þér vel segja. Fjöturrinn varð sléttr ok blautr sem silkirœma en svá traustr ok sterkr sem nú skaltu heyra.

Þá er fjöturrinn var fœrðr ásunum, þökkuðu þeir vel sendimanni sitt ørindi. Þá fóru æsirnir út í vatn þat er Ámsvartnir heitir, í hólm þann er Lyngvi er kallaðr, ok kölluðu með sér úlfinn, sýndu honum silkibandit ok báðu hann slíta ok kváðu vera nökkuru traustara en þótti líkindi á fyrir digrleiks sakir, ok seldi hverr öðrum ok treysti með handafli, ok slitnaði eigi. En þó kváðu þeir úlfinn slíta myndu.

Þá svarar úlfrinn: "Svá lízk mér á þenna dregil sem ønga frægð muni ek af hljóta þótt ek slíta í sundr svá mjótt band. En ef þat er gört með list ok vél, þótt þat sýnisk lítit, þá kømr þat band eigi á mína fœtr."

Þá sögðu æsirnir at hann mundi skjótt sundr slíta mjótt silkiband, er hann hafði fyrr brotit stóra járnfjötra, "en ef þú fær ei þetta band slitit, þá muntu ei hræða mega guðin. Skulu vér mega þá leysa þik."

Eptir þat óttuðusk æsirnir at þeir mundu eigi fá bundit úlfinn. Þá sendi Allföðr þann er Skírnir er nefndr, sendimaðr Freys, ofan í Svartálfaheim til dverga nökkurra ok lét gera fjötur þann er Gleifnir heitir. Hann var görr af sex hlutum: af dyn kattarins ok af skeggi konunnar, af rótum bergsins ok af sinum bjarnarins, af anda fisksins ok af fugls hráka. Ok þóttu vitir eigi áðr þessi tíðindi, þá máttu finna hér sönn dæmi at eigi er logit at þér: sét muntu hafa at konan hefir eigi skegg ok engi dynr verðr af hlaupi kattarins ok eigi eru rœtr undir berginu. Ok þat veit trúa mín at jafnsatt er þat allt er ek hefi sagt þér, þóat þeir sé sumir hlutir er þú mátt eigi reyna."

Þá mælti Gangleri: "Þetta má ek at vísu skilja at satt er. Þessa hluti má ek sjá er þú hefir nú til dœma tekit. En hvern veg varð fjöturrinn smíðaðr?"

Hár sagði: "Þat kann ek þér vel segja. Fjöturrinn varð sléttr ok blautr sem silkirœma ok svá traustr ok sterkr sem nú skaltu heyra.

Þá er fjöturrinn var fœrðr ásunum, þökkuðu þeir vel sendimanni sitt erindi. Þá fóru æsirnir út í vatn þat er Ámsvartnir heitir, í hólm þann er Lyngvi er kallaðr, ok kölluðu með sér úlfinn, sýndu honum silkibandit ok báðu hann slíta ok sögðu vera nökkuru traustara en líkindi þœtti á vera fyrir digrleiks sakir, ok seldi hverr öðrum ok treysti með handafli. En þó kváðu þeir úlfinn slíta mundu.

Þá sagði úlfrinn: "Svá lízk mér á þenna dregil sem enga frægð muna ek af hljóta þóat ek slíta í sundr svá mjótt band. En ef þat er gört með list ok vél, þóat þat sýnisk lítit, þá kemr þat band eigi á mína fœtr."

Þá sögðu æsirnir at hann mundi skjótt slíta mjótt silkiband, er hann hafði fyrr brotit stóra járnfjötra, "en ef þú fær eigi þetta band slitit, þá muntu ekki hræða mega guðin. Skulu vér þá leysa þik."

Eptir þat óttuðusk æsirnar at þeir mundi eigi fá bundit hann. Þá sendi Alföðr þann [m]ann, er Skírnir hét, í Svartálfaheim til dverga nökkurra ok lét gera fjötur þann er Gleip[nir] heitir. Hann var gjörr af sex hlutum: af dyn kattarins ok af skeggi konunnar, af rótum bjargsins ok sinum bjarnarins, af anda fisksins ok af hráka fuglsins. En þó at þú vitir eigi áðr þessi tíðindi, þá máttu nú finna hér skjótt sönn dæmi at eigi er logit: at þér munuð sét hafa at konan hefir eigi s[k]egg ok engi dynr verðr af hlaupi kattarins ok eigi eru rœtr undir bjargi. Ok þat veit trúa mín at jafnsatt er þat allt er ek hefi sagt þér, þótt þeir sé sumir hlutir er þú mátt eigi reyna."

Þá mælti Gangleri: "Þetta má ek at vísu s[já] er nú segir þú frá og þú hefir nú til dœma tekit. En hvernig varð fjöturrinn smíðaðr?"

Hár segir: "Þat kann ek þér vel segja. Fjöturr var sléttr ok blautr sem si<l>kirœma en svá traustr ok sterkr sem nú máttu heyra.

Þá er fjöturrinn var fœrðr ásum, þá þökkuðu þeir vel sendimanninum sitt eyrindi. Þá fóru æsirnir út í vatn þat er Ámsvarnir heitir, í hólm þann er Lyngvi er kallaðr, ok kölluðu með sér úlfinn, sýndu honum silkibandit ok báðu hann slíta. Kváðu vera mundu nökkuru traustara en líkindi þóttu á vera fyrir digrleiks sakir, ok seldi hverr öðrum ok treysti með handaflinu, ok slitnaði eigi. En þó kváðu þeir úlfinn mundu slíta.

Þá svarar úlfrinn: "Svá lízk mér á þenna dregil sem enga frægð mega ek af hljóta þó at ek slíta í su[nd]r svá mjótt band. En ef þat er gert með list eða vél, þótt band sýnisk lítit, þá kemr eigi band á m[í]na fœtr."

Þá svöruðu æsir at hann mundi skjótt í sundr slíta svá mjótt silkiband, [e]r hann hafði skjótt í sundr brotit sterka járnfjötra, "en ef þú fær eigi skjótt í sundr brotit, þá muntu ekki hrætt fá guðin. Skulu vér þá leysa þik."

Úlfrinn segir: "Ef þér bindið mik svá at ek fæk eigi leyst mig, þá skollit þér svá at mér mun seint verða at taka af yðr hjálp. Ófúss em ek at láta þetta band á mik leggja. En heldr en þér frýið mér hugar, þá leggi einnhverr hönd sína í munn mér at veði at þetta sé falslaust gert."

En hverr ásanna sá til annars ok þótti nú vera tvau vandræði, ok vildi engi sína hönd fram selja fyrr en Týr lét fram hönd sína hœgri ok leggr í munn úlfinum. En er úlfrinn spyrnir, þá harðnaði bandit, ok því harðara er hann brauzk um, því skarpara var bandit. Þá hlógu allir nema Týr. Hann lét hönd sína.

Þá er æsirnir sá at úlfrinn var bundinn at fullu, þá tóku þeir festina er ór var fjötr<i>num, er Gelgja heitir, ok drógu hana gögnum hellu mikla, sú heitir Gjöll, ok festu helluna langt í jörð niðr. Þá tóku þeir mikinn stein ok skutu enn lengra í jörðina, sá heitir Þviti, ok höfðu þann stein fyrir festarhælinn. Úlfrinn gapði ákafliga ok feksk um mjök ok vildi bíta þá. Þeir skutu í munn honum sverði nökkvoru. Nema hjöltin við neðra gómi, en efra gómi blóðrefill. Þat er gómsparri hans. Hann grenjar illiliga ok slefa renn ór munni hans, þat er á sú er Ván heitir. Þa<r> liggr hann til ragnarøkrs."

Þá mælti Gangleri: "Furðu illa barnaeign gat Loki, en öll þessi systkin eru mikil fyrir sér. En fyrir hví drápu æsir eigi úlfinn er þeim er ills ván af honum?"

Hár svarar: "Svá mikils virðu goðin vé sín ok griðastaði at eigi vildu þau saurga þá með blóði úlfsins, þótt svá segi spárnar at hann muni verða at bana Óðni."

Úlfrinn svarar: "Ef ér bindið mik svá at ek fæk eigi leyst mik, þá mun mér seint vera at taka af yðr hjálp. Ófúss em ek at láta þetta band á mik leggja. En heldr en þér frýið mér hugar, þá leggi einnhverr yðar hönd sína í munn mér at veði at þetta sé falslaust gørt."

En hverr ásanna sá til annars ok þótti nú vera tvau vandræði, ok vildi engi sína hönd framselja fyrr en Týr lét fram hœgri hönd sína ok leggr í munn úlfinum. En er úlfrinn spyrnir, þá harðnaði bandit, ok því harðara er hann brauzk um, þá var bandit því skarpara. Þá hlógu allir nema Týr. Hann lét hönd sína.

Þá er æsirnir sá at úlfrinn var bundinn at fullu, þá tóku þeir festina er ór var fjötrinum, er Gelgja heitir, ok drógu hana gögnum hellu mikla, sú heitir Gjöll, ok festu helluna langt í jörð niðr. Þá tóku þeir mikinn stein ok skutu enn lengra í jörðina, sá heitir Þviti, ok höfðu þann stein fyrir festarhælinn. Úlfrinn gapði ákafliga ok feksk um mjök ok vildi bíta þá. Þeir skutu í munninn honum sverði nökkuru, ok nema hjöltin við neðra gómi, en efra gómi blóðrefillinn. Þat er gómsparri hans. Hann grenjar illiliga ok slefa renn ór munni hans, þat er á sú er Ván heitir. Þar liggr hann til ragnarøkrs."

Þá mælir Gangleri: "Furðu illa barnaeign gat Loki, en öll þessi systkin eru mikil fyrir sér. En fyrir hví drápu ei æsirnir úlfinn er þeim er ills at honum ván?"

Hár segir: "Svá mikils virðu guðin verk sín ok griðastaði at eigi vildu þau saurga þá með blóði úlfsins, þótt svá segi spárnar at hann muni verða at bana Óðni."

Úlfrinn sagði: "Ef þér bindið mik svá at ek fæ eigi leyst mik, þá munu þér svá ætla at mér mun seint vera at taka af yðr hjálp. Ófúss em ek at láta þetta band á mik leggja. En heldr en þér frýið mér hugar, þá leggi einn yðar hönd sína í munn mér at þetta sé falslaust gört."

En hverr ásanna sá til annars ok þótti á vera tvau vandræði, ok vildi engi sína hönd fram selja fyrr en Týr lét fram hœgri hönd sína ok leggr í munn úlfinum. En er úlfrinn spyrnir, þá harðnaði bandit, ok því harðara er hann brauzk um, því skarpara var bandit. Þá hlógu allir nema Týr. Hann lét hönd sína.

Þá er æsirnir sá at úlfrinn var bundinn at fullu, þá tóku þeir festina er ór var fjötrinum, er Gelgja heitir, ok drógu hana í gegnum hellu mikla, sú heitir Gjöll, ok felldu helluna langt í jörð niðr. Þá tóku þeir mikinn stein ok skutu enn lengra í jörðina, sá heitir Þviti, ok höfðu þann stein fyrir festarhælinn. Úlfrinn gapði ákafliga ok feksk um mjök ok vildi bíta þá. Þeir skutu í munninn honum sverði nökkuru. Nema hjöltin við neðr[a] gómi, en efra gómi blóðrefillinn. Þat er gómsparri hans. Hann grenjar illiliga ok slefa renn ór munni hans, þat er á sú er Ván heitir. Þar liggr hann til ragna røkkrs.

Þá mælti Gangleri: "Furðu illa b[ar]naeign gat Loki, en öll þessi systkin eru mikil fyrir sér. En fyrir hví drápu eigi æsir úlfinn ef þeim er ills af honum ván?"

Hár sagði: "Svá mikils virðu guðin vé sín ok griðastaði at eigi vildu þau saurga þá með blóði úlfsins, þó at svá segi spárnar at hann muni verða at bana Óðni."

Úlfrinn svarar: "Ef þér bindið mik svá at ek fæ eigi leyst mik, skil ek at ek mu[n] seint taka af yðr lausn. Em ek ófúss at láta þat band á mína leggi. En heldr en þér frýið mér hugar, þá rétt[i] einnhverr yðar hönd sína í munn mér at veði at þetta sé falslaust gert."

En hverr ásanna sá til annars ok þóttu nú vera tvau vendræði, ok vildi engi sína h[ön]d fram selja fyrri en Týr lét fram ina hœgri hönd sína ok le[ggr í] munn úlfinum.

Þá tóku þeir festina ór fjötrinum, er Gelgja heitir, ok drápu henni í gegnum hellu mikla, sú heitir Gjöll, ok festu helluna langt í jörð niðr. Þá tóku þeir enn mikinn stein, er Þviti heitir, ok skutu honum enn lengra niðr, ok höfðu hann fyrir festarhæl. Þá er æsirnir sá at úlfrinn var bundinn með fullu [ok] er hann spyrndi við þá harðnaði bandit, ok því harðara er hann brauzk um, því skarpara var bandit, þá hlógu allir nema Týr. Hann lét hönd sína. Úlfrinn gapði ákafliga ok vildi bíta þá, ok feksk um mjök. Þeir skutu í munn honum sverði nökkuru. Nema hjöltin við neðra kjöptinn, en inn efra góminn blóðrefillinn. Þat er gómsparri hans. Hann grenjar illiliga ok slefa renn ór munni hans, þat er á sú er Ván heitir. Þar liggr hann til ragnarøkkrs."

Þá mælti Gangleri: "Furðu illa barnaeign gat Lok[i], en öll þessi systkin eru mikil fyrir sér. [En] fyrir hví drápu æsirnir eigi úlfinn er þeim er ills af honum ván?"

Hár segir: "Svá mikils virðu guðin vé sín ok g[ri]ðastað[i at] eigi vildu þau saurga þá með blóði úlfsins, þótt svá segð[i] s[p]árnar fyr[ir] at hann mundi verða at bana Óðni."

Þá mælti Gangleri: "Hverjar eru ásynjurnar?"

Hár segir: "Frigg er œzt, hon á þann bœ er Fensalir heita ok er hann allvegligr. Önnur er Sága, hon býr á Søkkvabekk ok er þat mikill staðr. Þriðja er Eir, hon er læknir beztr. Fjórða er Gefjun, hon er mær, ok henni þjóna þær er meyjar andask. Fimta er Fu<ll>a, hon er enn mær ok ferr laushár ok gullband um höfuð. Hon berr eski Friggjar ok gætir skóklæða hennar ok veit launráð með henni. Freyja er tignust með Frigg, hon giptisk þeim manni er Óðr heitir. Dóttir þeira heitir Hnoss, hon er svá fögr at af hennar nafni eru hnossir kallaðar þat er fagrt er ok gersemligt. Óðr fór í braut langar leiðir, en Frey<ja> grætr eptir, en tár hennar er gull rautt. Freyja á mörg nöf<n>, en sú er sök til þess at hon gaf sér ýmis heiti er hon fór með ókunnum þjóðum at leita Óðs. Hon heitir Mardöll ok Hörn, Gefn, Sýr. Freyja átti Brísingamen. Hon er kölluð Vanadís. Sjaunda Sjöfn, hon gætir mjök til at snúa hugum manna til ásta, kvenna ok karla. Af hennar nafni er elskuginn kallaðr sjafni. Átta Lofn, hon er svá mild ok góð til áheita at hon fær leyfi af Alföðr eða Frigg til manna samgangs, kvenna ok karla, þótt áðr sé bannat eða þvertekit. Fyrir því er af hennar nafni lof kallat, ok svá þat er lofat er mjök af mönnum. Níunda Vár, hon hlýðir á eiða manna ok einkamál er veita sín á milli konur ok karlar. Því heita þau mál várar. Hon hefnir ok þeim er brigða. Tíunda Vör, hon er ok vitr ok spurul svá at engi hlut má hana leyna. Þat er orðtak at kona verði vör þess er hon verðr vís. Ellipta Syn, hon gætir dura í höllinni ok lýkr fyrir þeim er eigi skulu inn ganga, ok hon er sett til varnar á þingum fyrir þau mál er hon vill ósanna. Því er þat orðtak at syn sé fyrir sett þá er hann neitar. Tólfta Hlín, hon er sett til gæzlu yfir þeim mönnum er Frigg vill forða við háska nökkvorum. Þaðan af er þat orðtak at sá er forðask hleinir. Þrettánda Snotra, hon er vitr ok látprúð. Af hennar heiti er kallat snotr kona eða karlmaðr sá er vitr maðr er. Fjórtánda Gná, hana sendir Frigg í ýmsa heima at eyrindum sínum. Hon á þann hest, er renn lopt ok lög, er heitir Hófvarpnir. Þat var eitt sinn er hon reið at vanir nökkvorir sá reið hennar í loptinu. Þá mælti einn:

Þá mælir Gangleri: "Hverjar eru ásynjurnar?"

Hár svarar: "Frigg er œzt, hon á þann bœ er Fensalir heita ok er hann allvegligr. Önnur er Sága, hon býr á Søkkvabekk ok er þat mikill staðr. Þriðja er Eir, hon er læknir beztr. Fjórða er Gefjun, hon er mær, ok henni þjóna þær er meyjar andask. Fimta er Fulla, hon er enn mær ok ferr laushár ok gullband at höfði. Hon berr eski Friggjar ok gætir skóklæða hennar ok veit launráð með henni. Freyja er tignust með Frigg, hon giptisk þeim manni er Óðr heitir. Þeira dóttir er Hnoss, hon er svá fögr at af hennar nafni eru hnossir kallaðar þat er fagrt er ok gørsamligt. Óðr ferr braut langar leiðir, en Freyja grætr eptir, en tár hennar eru gull rautt. Freyja á mörg nöfn, en sú er sök til þess at hon gaf sér ýmis heiti er hon fór með ókunnum þjóðum at leita Óðs. Hon heitir Mardöll ok Hörn, Gefn ok Sýr. Freyja átti Brísingamen. Hon er ok kölluð Vanadís. Sjaunda er Sjöfn, hon gætir mjök til at snúa hugum manna til ásta, kvenna ok karla, ok af hennar nafni er elskuginn kallaðr sjafni. Átta Lofn, hon er svá mild ok góð til áheita at hon fær leyfi af Allföðr eða Frigg til manna samgangs, kvenna ok karla, þótt áðr sé bannat. Þat er af hennar nafni lof kallat, ok svá þat hon er lofuð mjök af mönnum. Níunda Vár, hon hlýðir á eiða manna ok einkamál er veita sín á milli konur ok karlar. Því heita þau mál várar. Hon hefnir ok þeim er brigða. Tíunda Vör, hon er vitr ok spurul svá at engi hlut má hana leyna. Þat er orðtak at kona verði þess vör er hon verðr vís. Ellipta Syn, hon gætir dyra í höllinni ok lýkr fyrir þeim er eigi skulu inn ganga, ok hon er sett til varnar á þingum fyrir þau mál er hon vill ósanna. Því er þat orðtak at syn sé fyrir sett þá er maðr neitar. Tólfta Hlín, hon er sett til gæzlu yfir þeim mönnum er Frigg vill forða við háska nökkurum. Þaðan af er þat orðtak at sá er forðask hleinir. Þrettánda Snotra, hon er vitr ok látprúð. Af hennar heiti eru kallaðar snótir karlmaðr eðr kona, sá er hóflátr er. Fjórtánda Gná, hana sendir Frigg í ýmsa heima at ørendum sínum. Hon á þann hest, er renn lopt ok lög, ok heitir Hófvarpnir. Þat var eitt sinn er hon reið at vanir nökkurir sá reið hennar í loptinu. Þá mælir einn:

Þá mælti Gangleri: "Hverjar eru enn ásynjurnar?"

Hár sagði: "Frigg er œzt, hon á þann bœ er Fensalir heita ok er hann allvegligr. Önnur er Sága, hon býr á Søkkvabekk ok er þat mikill staðr. Þriðja er Eir, hon er læknir beztr. Fjórða er Gefjun, hon er mær, ok henni þjóna þær er meyjar andask. Fimta er Fulla, hon er enn mær ok ferr laushár ok gullband at höfði. Hon berr eski Friggjar ok gætir skóklæða hennar ok veit launráð með henni. Freyja er tignust með Frigg, hon giptisk þeim manni er Óðr hét. Þeira dóttir Hnoss, hon er svá fögr at af nafni hennar eru hnossir kallaðar þat er fagrt er ok gersemligt. Óðr fór brott langar leiðir, en Freyja grætr eptir, en tár hennar eru gull rautt. Freyja á mörg nöfn, er sú sök til þess at hon gaf sér ýmis heiti er hon fór með ókunnum þjóðum at leita Óðs. Hon heitir Mardöll ok Hörn, Gefn ok Sýr. Freyja átti Brísingamen. Hon er ok kölluð Vanadís. Sétta Sjöfn, hon gætir mjök til at snúa hugum manna til ásta, karla ok kvenna, ok af hennar nafni er elskuginn kallaðr sjafni. Átta Lofn, hon er svá mild ok góð til áheita at hon fær leyfi af Allföðr eða Frigg til manna samgangs, kvenna ok karla, þótt áðr sé bannat eða þvertekit þykki. Þat er af hennar nafni lof kallat, ok svá þat at hon er lofuð mjök af mönnum. Níunda Vár, hon hlýðir á eiða manna ok einkamál er veita sín í milli konur ok karlar. Því heita þau mál várar. Hon hefnir ok þeim er brigða. Tíunda Vör, hon er vitr ok spurul svá at engi hlut má hana leyna. Þat <er> orðtak at kona verði vör þess er hon verðr vís. Ellipta Syn, hon gætir dyra í höllinni ok lýkr aptr fyrir þeim er eigi skulu inn ganga, ok hon er sett til varnar á þingum fyrir þau mál er hann vill ósanna. Því er þat orðtak at syn sé fyrir sett þá er maðr neitar. Tólfta Hlín, hon er sett til gæzlu yfir þeim mönnum er Frigg vill forða við háska nökkurum. Þaðan af er þat orðtak at sá er forðask hleinir. Þrettánda Snotra, hon er vitr ok látprúð. Af hennar heiti er kallat snotr karlmaðr eða kona, sá er hóflátr er. Fimtánda Gná, hana sendir Frigg í ýmsa heima at erindum sínum. Hon á þann hest, er rennr lopt ok lög, ok heitir Hófvarpnir. Þat var eitt sinn er hon reið at vanir nökkurir sá reið hennar í loptinu. Þá mælti einn:

Frá ásynjum. Gangleri mælti: "Hverjar eru ásynjur?"

Hár segir: "Frigg er œzt, hon á þann sal er Fensalir heita ok er hann allvegligr. Önnur er Sága, hon býr á Sekkvabekk. Eir, hon er læknir með ásum. Gefjun heitir ein, henni þjóna þær er meyjar andask. Fylla, hon er mær ok ferr laust hár hennar ok gullb[an]d um höfuð, ok berr eski Friggjar ok gætir skóklæða hennar ok veit leynd ráð með henni. Freyja er tignust með Frigg, hon giptisk þeim [ma]nni er Óðr hét. Dóttir þeira er Hnoss, hon giptisk þeim manni er Óir hét. Hon var svá fögr at af hennar nafni eru þeir hlutir hnossir kallaðir er gersimar eru. Óðr f[ó]r á brott langar leiðir, en Freyja grætr eptir: tár hennar eru rautt gull. Freyja á mörg nöfn, en sú er sök til þess at hon gaf [sér] mörg nöfn er hon k[o]m með ýmsum þjóðum at leita Óðs. Hon heitir Marþöll ok Hæn, Gefn, Sýr. Freyja átti ok Brísingamen. Hon er ok kölluð Vanadís. Sjöfn, hon gerir mjök til at snúa hugum manna til ásta, kvenna ok karla, ok af hennar [nafni] er elskuginn kallaðr sjafni. Lofn, hon er góð til áheita ok mi[ld], ok hon fær leyfi til samgangs manna með Alföðr eða Frigg, þó at áðr sé bannat. Af hennar nafni lof kallað. Vör, hon hlýðir á eiða manna ok einkamál er menn veita sín í millum, karlar ok konur. Því heita þau mál várar. Vör er [v]itr ok spurul svá at ekki má hana leyna. Þat er orðtak a[t k]ona verði vör. Syn, hon gætir dyra í höllinni ok lýkr fyrir þeim er eigi skulu inn ganga. Hon er sett til varnar á þingum fyrir þau mál er maðr vill ósanna. Því er þat orðtak at syn er [f]yrir sett þá er maðr neitir. Hlín, hon er sett til gæzlu þeim mönnum er Frigg vill forða við háska nökkurum. Þaðan af er þat orðtak at sá hleinir er forðask. Snotra er vitr ok látprúð. Af hennar heiti er kölluð snotr kona eða karlmaðr. Gná, hana sendir Frigg í ýmsa staði at eyrindum sínum. Hon á hest þann, er rennr lopt ok lög ok heitir Hófvarpnir. Þat var eitt sinn er hon [re]ið at vanr nökkurr sá hana ok ferð hennar er hon reið í loptinu. Hann mælti:

Hon svarar:

Hon svaraði:

Hon svaraði:

Hon svarar:

Af Gnár nafni er s[vá] kallat at þat gnæf[ar] er hátt f[e]rr. Sól ok Bil eru talðar með ásynjum, en sagt er fyrr frá eðli þeira.

Af Gnár nafni er svá kallat at þat gnepar er hátt ferr. Sól ok Bil eru talðar með ásynjum, en sagt er fyrri eðli þeira.

Af Gnár nafni er svá kallat at þat gnæfar er hátt ferr. Sól ok Bil eru talðar með ásynjum, en sagt er fyrr eðli þeira.

Af Gnár nafni er þat mælt at þat gnæfar er hátt ferr. Sól ok Bil eru með ásum.

Enn eru þær aðrar er þjóna skulu í Valhöll, bera drykkju ok gæta borðbúnaðar ok ölgagna. Svá eru þær nef<n>dar í Grímnismálum:

Enn eru þær aðrar er þjóna skulu í Valhöll, bera drykkju ok gæta borðbúnaðar ok ölgagna. Svá eru þær nefndar <í> Grímnismálum:

Enn eru þær aðrar er þjóna skulu í Valhöll, bera drykkju ok gæta borðbúnaðar ok ölgagna. Svá eru þær nefndar í Grímnismálum:

Ok eru þær aðrar er þjóna í Valhöllu, bera drykk ok gæta borðbúnaðar ok ölgagna. Svá heita þær í Grímni[s]málum:

Þessar heita valkyrjur, þær sendir Óðinn til hverrar orrostu. Þær kjósa feigð á menn ok ráða sigri. Guðr ok Róta ok norn in yngsta, er Skuld heitir, ríða jaf[nan] at kjósa val ok ráða vígum. Jörð, móðir Þórs, ok Rindr, móðir Vála, [eru] talðar með ásynjum.

Þessar heita valkyrjur, þær sendir Óðinn til hverrar orrostu. Þær kjósa feigð á menn ok ráða sigri. Guðr, Róta ok norn in yngsta, er Skuld heitir, ríða jafnan at kjósa val ok ráða vígum. Jörð, móðir Þórs, ok Rindr, móðir Vála, eru talðar með ásynjum.

Þessar heita valkyrjur, þær sendir Óðinn til hverrar orrostu. Þær kjósa feigð á menn ok ráða sigri. Guðr ok Róta ok norn in yngsta, er Skuld heitir, ríða jafnan at kjósa val ok ráða vígum. Jörð, móðir Þórs, ok Rindr, móðir Vála, eru talðar með ásynjum.

Þessar heita valkyrjur, þær sendir Óðinn til orrostu. Þær kjósa feiga menn ok ráða sigri. Guðr ok Rósta ok norn in yngsta, er Skuld heitir, ríða jafnan at kjósa val ok ráða vígum. Jörð, móðir Þórs, ok Rindr, móðir Vála, eru talðar með ásynjum.

Gymir hét maðr en kona hans Aurboða, hon var bergrisa ættar. Dóttir þeira er Gerðr, er allra kvenna er fegrst. Þat var einn dag er Freyr hafði gengit í Hliðskjálf ok sá of heima alla. En er hann leit í norðrætt, þá sá hann á einum bœ mikit hús ok fagrt, ok til þess húss gekk kona, ok er hon tók upp höndum ok lauk hurð fyrir sér þá lýsti af höndum hennar bæði í lopt ok á lög, ok allir <heimar> birtusk af henni. Ok svá hefndi honum þat mikla mikillæti er hann hafði sezk í þat helga sæti at hann gekk í braut fullr af harmi. Ok er hann kom heim, mælti hann ekki, hvárki svaf hann né drakk. Engi þorði ok krefja hann orða.

Þá lét Njörðr kalla til sín Skírni, skósvein Freys, ok bað hann ganga til Freys ok beiða hann orða ok spyrja hverjum hann væri svá reiðr at hann mælti ekki við menn. En Skírnir kvazk ganga mundu, ok eigi fúss, ok kvað illra svara vera ván af honum. En er hann kom til Freys, þá spurði hann hví Freyr var svá hnipinn ok mælti ekki við menn. Þá svarar Freyr ok sagði at hann hafði sét konu fagra, ok fyrir hennar sakar var hann svá harmsfullr at eigi mundi hann lengi lifa ef hann skyldi eigi ná henni. "Ok nú skaltu fara ok biðja hennar mér til handa ok hafa hana heim hingat hvárt er faðir hennar vill eða eigi, ok skal ek þat vel launa þér."

Þá svarar Skírnir, sagði svá at hann skal fara sendiferð en Freyr skal fá honum sverð sitt. Þat var svá gott sverð at sjálft vásk. En Freyr lét eigi þat til skorta ok gaf honum sverðit.

Þá fór Skírnir ok bað honum konunnar ok fekk heitit hennar, ok níu nóttum síðar skyldi hon þar koma er Barey heitir ok ganga þá at brullaupinu með Frey. En er Skírnir sagði Frey sitt eyrindi, þá kvað hann þetta:

Gymir hét maðr en kona hans Aurboða, hon var bergrisa ættar. Dóttir þeira er Gerðr, er allra kvenna var fegrst. Þat var einn dag at Freyr hafði gengit í Hliðskjálf at s<j>á of heima alla. En er hann leit í norðrætt, þá sá hann á einum bœ mikit hús ok fagrt, ok til þess húss gekk kona, ok er hon tók upp höndunum ok lauk hurð fyrir sér þá lýsti af höndum hennar bæði um lopt ok á lög, ok allir heimar birtusk af henni. Svá hefndi honum þat mikillæti er hann hafði sezk í þat it helga sæti at hann gekk í brott fullr af harmi. Ok er hann kom heim, mælti hann ekki. Ekki svaf hann, ekki drakk hann. Engi þorði at krefja hann málsins.

Þá lét Njörðr kalla til sín Skírni, skósvein Freys, ok bað hann ganga til Freys ok beiða hann orða ok spyrja hverjum hann væri svá reiðr at hann mælti ekki við menn. En Skírnir lézk ganga myndu, ok eigi fúss, ok kvað illra svara væri ván af honum. En er hann kom til Freys, þá spurði hann hví Freyr var svá hnipinn ok mælti eigi við menn. Þá svarar Freyr ok sagði at hann hafði sét konu fagra, ok fyrir hennar sakir var hann svá harmfullr at eigi mundi hann lengi lifa ef hann skyldi eigi ná henni. "Ok nú skaltu fara at biðja hennar mér til handa ok hafa hana hingat hvárt er faðir hennar vill eða eigi. Skal ek þat vel launa þér."

Þá svarar Skírnir svá at hann skal fara þessa sendiferð en Freyr skal fá honum sverð sitt. Þat var svá gott er sjálft vásk. En Freyr lét eigi þat skorta ok gaf honum sverðit.

Þá fór Skírnir ok bað honum konunnar ok fekk heit hennar at níu nóttum síðar skyldi hon þar koma er Barrey heitir ok ganga þá at brullaupinu með Frey. En er Skírnir sagði Frey sitt erindi, þá kvað hann þetta:

Gymir hét maðr en kona hans Aurboða, hon var bergrisa ættar. Dóttir þeira er Gerðr, er allra kvenna var fegrst. Þat var einn dag at Freyr hafði gengit í Hliðskjálf ok sá um heima alla. En er hann leit í norðrætt, þá sá hann á einum bœ mikit hús ok fagrt, ok til þess húss gekk ein kona, ok er hon tók upp höndunum ok lauk hurð fyrir sér þá lýsti af höndum hennar bæði í lopt ok á lög, ok allir heimar birtusk af henni. Ok svá hefndi honum þat mikillæti er hann hafði sezk í þat hit helga sæti at hann gekk í brott fullr af harmi. Ok er hann kom heim, mælti hann ekki. Ekki svaf hann, ekki drakk hann. Engi þorði ok at krefja hann málsins.

Þá lét Njörðr kalla til sín Skírni, skósvein Freys, ok bað hann ganga til Freys ok beiða hann orða ok spyrja hverjum hann væri svá reiðr at hann mælti ekki við menn. En Skírnir lézk ganga mundu, ok eigi fúss, ok kvað illra svara vera ván af honum. En er hann kom til Freys, þá spurði hann hví Freyr var svá hnipinn ok mælti eigi við menn. Þá svaraði Freyr ok sagði at hann hafði sét konu fagra, ok fyrir hennar sakir var hann svá harmfullr at eigi mundi hann lengi lifa ef hann skyldi eigi ná henni. "Ok nú skaltu fara ok biðja hennar mér til handa ok hafa hana hingat hvárt er faðir hennar vill eða eigi. Skal ek þat vel launa þér."

Þá sagði Skírnir svá at hann skal fara sendiferð en Freyr skal fá honum sverð sitt. Þat var svá gott at sjálft vásk. En Freyr lét eigi þat til skorta ok gaf honum sverðit.

Þá fór Skírnir ok bað honum konunnar ok fekk heit hennar at níu nóttum síðar skyldi hon þar koma er Barrey heitir ok ganga þá at brullaupi með Frey. En er Skírnir sagði Frey sitt erindi, þá kvað hann þetta:

Freyr fekk Gerðar. Gymir h[ét] maðr en kona hans Aur[b]oða, hann v[a]r bergrisa ættar. Dóttir þeira var Gerðr, allra kvenna vænst. Þat var einn dag at Freyr gekk í Hliðskjálf ok sá um heim allan, ok er hann leit í no[rðrætt], þá sá hann á einum bœ mikit hús, ok þar gekk kona út, ok lýsti af hár[i] hennar bæði lopt ok lög, ok svá hefnd[i] honum þat mikillæti er hann settisk í þat it helga sæti at hann gekk brott fullr af harmi. Ok ekki svaf hann, er hann kom heim ok þeir Skírnir hittusk. Þá fór Skírnir at hitta Gerði ok kom saman ástum þeira.

Þessi sök er til er Freyr var svá vápnlauss er hann barðisk við Belja ok drap hann með hjartarhorni."

Þá mælti Gangleri: "Undr mikit er þvílíkr höfðingi sem Freyr er vildi gefa sverð svá at hann átti eigi annat jafngott. Geysimikit mein var honum þat þá er hann barðisk við þann er Beli heitir. Þat veit trúa mín at þeirar gjafar mundi hann þá iðrask."

Þá svarar Hár: "Lítit mark var þá at er þeir Beli hittusk. Drepa mátti Freyr hann með hendi sinni. Verða mun þat er Frey mun þykkja verr við koma er hann missir sverðsins þá er Muspellssynir fara ok herja."

Þessi sök var til þess er Freyr var svá vápnlauss er hann barðisk við Belja ok drap hann með hjartarhorni."

Þá mælir Gangleri: "Undr mikit er þvílíkr höfðingi sem Freyr er vildi gefa sverð svá at hann átti eigi annat jafngott. Geysimikit mein var honum þat þá er hann barðisk við þann er Beli heitir. Þat veit trú mín at þeirar gjafar myndi hann þá iðrask."

Þá svarar Hár: "Lítit mark var þá at er þeir Beli hittusk. Drepa mátti Freyr hann með hendi sinni. Verða mun þat er Frey mun þykkja verr viðkoma er hann missir sverðsins þá er Muspellssynir fara at herja."

Þessi sök var til er Freyr var svá vápnlauss er hann barðisk við Bela ok drap hann með hjartarhorni."

Þá mælti Gangleri: "Undr mikit er þvílíkr höfðingi sem Freyr er vildi gefa sverð svá at hann átti eigi annat jafngott. Geysimikit mein var honum þat þá er hann barðisk við þann er Beli heitir. Þat veit trú mín at þeirar gjafar mundi hann þá iðrask."

Þá sagði Hár: "Lítit mark var þá at er þeir Beli hittusk. Drepa mátti Freyr hann með hendi sinni. Verða mun þat er Frey mun þykkja verr við koma er hann missir sverðsins þá er Muspellssynir fara at herja."

Hann fekk Skírni í hendr sverð sitt, en hann [hafði] þá ekki sverð er þeir Beli hittusk, en drepa mátti hann Bela með hnefa sínum. En verra er honum þat, þá er hann missir sverðsins er M[u]spellsmegir herja ok hann bersk við þá."